Αν ρίξουμε όλοι μια ματιά σε αυτούς τους λωποδύτες της πολιτικής με πόση αγωνία εκλιπαρούν για την έγκριση της πλειοψηφίας, κάθε φορά που θα πάρουν μια απόφαση, ώστε να μπορέσουν μετά να αποποιηθούν κάθε ευθύνη καταλαβαίνουμε γιατί είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο τούτη η μορφή πολιτικής δράσης είναι πάντα αποκρουστική και μισητή σε κάθε άνθρωπο που είναι τίμιος στην ψυχή και το πνεύμα άρα και ως εκ τούτου τολμηρός...

Η μορφή αυτή δράσης προσελκύει όλους τους ταπεινούς χαρακτήρες στην πολιτική και αφού όποιος είναι απρόθυμος να πάρει πάνω του την ευθύνη για τις πράξεις του, αλλά αναζητά πάντα μια ασπίδα, δηλώνει ότι είναι πάντα ένας δειλός υπάνθρωπος και όταν οι ηγέτες ενός Έθνους είναι λωποδύτες, ταπεινά και δειλά πλάσματα, τα αποτελέσματα είναι αξιοθρήνητα.

Ένα τέτοιο Έθνος θα είναι ανίκανο να συγκεντρώσει τελικά το κουράγιο για οποιαδήποτε αποφασιστική πράξη και θα προτιμήσει να υποστεί κάθε ατίμωση, ακόμα και την πιο ταπεινή, ακόμα και την πιο εξευτελιστική, παρά να πάρει μια απόφαση γατί δεν υπάρχει κανείς που να είναι πρόθυμος να διακινδυνεύσει τον εαυτό του και το κεφάλι του για την εφαρμογή μιας δυναμικής λύσης. 

Όσο πιο μικρή είναι η ευθύνη του ατομικού ηγέτη, τόσο περισσότεροι θα είναι εκείνοι που, παρά το εντελώς ανάξιο παράστημα τους, θα θεωρήσουν ότι είναι προορισμένοι να θέσουν τις ''αθάνατες'' υπηρεσίες τους στην ''υπηρεσία'' του ταλαιπωρημένου λαού. Άλλωστε μια απάτη λιγότερη ή περισσότερη δεν σημαίνει τίποτα για όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες.

Όλα αυτά βέβαια είναι μέρος εξάλλου της αστικής πολιτικής. Να θυσιάζει δηλαδή από την μια μεριά εκατομμύρια ανθρώπους, ένα ολόκληρο Έθνος, χωρίς να τους καίγεται καρφάκι και από την άλλη να θεωρεί ορισμένες χιλιάδες, προδότες, τοκογλύφους, γενίτσαρους και απατεώνες σαν ιερό και απαραβίαστο ''εθνικό'' θησαυρό. Δεν μπορώ να καταλάβω τι επικρατεί τελικά σε αυτόν τον άθλιο αστικό κόσμο; Η προδοσία, η ηλιθιότητα, η αδυναμία, η δειλία, ή η πλήρης διαφθορά της ανθρώπινης ύπαρξης...!