Ως «κομματοκρατία», ορίζεται η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην τρέχουσα πολιτική πρακτική. Αναφερόμενοι στην πρωτότοκη κόρη της κομματοκρατίας, την οικογενειοκρατία, καθώς και στην άλλη θυγατέρα της, την ημετεροκρατία, βλέπουμε να έχει ήδη φυτρώσει και να ανθεί στην Ελληνική κοινωνία μία γενεαλογική παρασιτικής μορφής «αριστοκρατία» της πολιτικής εξουσίας και του πλούτου που νέμεται ασύστολα και κατά το δοκούν, τον δημόσιο πλούτο και το περιβάλλον.
Διακρίνεται σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής και όχι μόνο σε ένα κόμμα ή σε μία ιδεολογία (δεν είναι μόνο ο Βαρβιτσιώτης, π.χ., αλλά και η Κωνσταντοπούλου που οφείλουν τις πολιτικές τους "επιτυχίες" στην οικογένειά τους)...Αποτελεί όντως "πληγή" για τον κοινοβουλευτισμό, διότι αμέσως τον κατατάσσει σε πολίτευμα που οι αρχές του είναι ολιγαρχικές κι όχι δημοκρατικές (κι ο νοών νοείτω)...Οι πολιτικοί "γόνοι" αυτού του είδους είναι χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικών με "απολιτίκ" συμπεριφορά και εννοώ ότι έχουν πολιτική σκέψη και δράση συνήθως υποδεέστερη και δίχως ιδιαίτερες αξιώσεις, η οποία, κάποτε, φτάνει στην απόλυτη αποξένωση από την πραγματική πολιτική κατάσταση...Δεν αποκλείεται να υπάρχουν γόνοι πραγματικά ικανοί. Δυστυχώς, αυτοί είναι μειοψηφία, συνιστούν εξαίρεση στον κανόνα και καθόλου δεν δικαιολογούν την τεράστια σε μέγεθος επικράτηση της οικογενειοκρατίας σε γενικότερο επίπεδο.
Η οικογενειοκρατία όπου η ύπαρξή της προϋποθέτει ολιγαρχία, ως έννοια, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Δημοκρατία, έχει καταντήσει την Ελλάδα, κατά τα τελευταία 40 χρόνια, «οικογενειακό φέουδο» των συγκεκριμένων ολίγων δύο - τριών πρωθυπουργικών οικογενειών και των επίσης «κληρονομικώ δικαίω» κληρονομούντων τον κοινοβουλευτικό ή υπουργικό θώκο τους κομματικών αυλικών τους, γεγονός εξαιρετικά προσβλητικό για την Ελληνική Δημοκρατία αλλά και για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα πραγματικά δημοκράτη. Αδιάψευστη μαρτυρία αυτού, αποτελούν, μεταξύ άλλων προφορικών μαρτυριών, οι λίστες της οικογενειοκρατίας των 100 περίπου βουλευτών στους 300.
Η φυσική ασφάλεια της ευημερίας και μακροημέρευσης της οικογενειοκρατίας, είναι η ημετεροκρατία που δρά σαν ασπίδα απέναντι σε κάθε επίβουλο εχθρό του αφεντικού της. Η ημετερεροκρατία, όμως, (όπως αντιλαμβάνεται ο καθ’ ένας και δεν χρειάζεται να αναλυθεί) αποτελεί τον απόλυτα καταστρεπτικό μηχανισμό της αξιοκρατίας, που, με τη σειρά της, είναι απαραίτητη για την οποιαδήποτε ανάπτυξη και πρόοδο της κοινωνίας. Βλέπουμε, λοιπόν, το ντόμινο που οδηγεί από την κομματοκρατία στην τελμάτωση της προόδου της κοινωνίας.
Παρότι δε, είναι βέβαιο, ότι δεν υπάρχει εχέφρων Έλληνας πολίτης που υποστηρίζει ότι το νοσηρό αυτό φαινόμενο πρέπει να συνεχισθεί, είναι επίσης βέβαιο, ότι αυτές οι οικογένειες των επιβητόρων της εξουσίας, προαλείφονται να κυβερνήσουν τον τόπο και τα επόμενα 50 χρόνια, αν κάποια δύναμη δεν διακόψει αυτή τη διαδοχή.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφερθούμε στο (λογικό) επιχείρημα πολλών συμπολιτών που υποστηρίζουν ότι, εφ’ όσον τα πρόσωπα αυτά, εκλέγονται με σταυρό προτίμησης κατά τις εκλογές που διεξάγονται με «νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες», δεν μπορεί κάποιος (σαν κι εμένα) να μιλάει για οικογενειοκρατία. Η παρακάτω απλή διαδικασία, περιγράφεται σαν ενημέρωση σε όσους φίλους συμπολίτες έχουν αυτή τη (λογική, αλλά λανθασμένη) άποψη. Η συνταγή με την οποία η οικογενεικοκρατία έχει θεριέψει τα τελευταία χρόνια, είναι γνωστή...
Οι γόνοι των οικογενειών εκλέγονται με Προπαγάνδα και ΟΧΙ δημοκρατικές διαδικασίες
Είναι καταμετρημένες οι ώρες που ένα πρόσωπο πρέπει να εμφανισθεί, κατά τις τελευταίες 50-60 ημέρες προ των εκλογών, στα πορτοπαράθυρα της TV και στα σαλόνια των σελίδων των εφημερίδων, ώστε να εξασφαλίσει την «εκλογή» του. Σημειώνεται ότι, ο αριθμός των ωρών αυτών, αυξομειώνεται, αναλόγως του βαθμού αναγνωρισιμότητας του προσώπου ή του ονόματος. Το ποια θα είναι τα πρόσωπα που θα προκριθούν, ως υποψήφιοι, θα αποφασίσει η καθεστώσα οικογενειοκρατία του κόμματος. Τα ονόματα των Βουλευτών, κατά τεκμήριο, είναι αναγνωρίσιμα, άρα τα παιδιά της έχουν την (λογική) προτεραιότητα. Με αυτό το «προσόν» τους ως αιτιολογία, ο κομματικός μηχανισμός θα φροντίσει ώστε η κομματική προπαγάνδα να αναλάβει τα περαιτέρω, ώστε στις εκλογές, να εκλεγούν πρωτίστως οι «των οικογενειών» και οι «ημέτεροι» της «οικογενειακής αυλής».
Από εκεί και πέρα, είναι ζήτημα ρουτίνας των αριθμών, για την εκλογή του προσώπου που έχει προκριθεί...Τόσες απαιτούμενες ώρες και σελίδες, επί τόσο την ώρα και τόσο τη σελίδα, μας κάνει τόσο.
Το ποσό αυτό θα επενδυθεί από τους «σπόνσορες»/χρηματοδότες του κόμματος, με την άγραφη (ως καθιερωμένη σύμβαση) υπόσχεση της επιστροφής του (μαζί με το προσδοκόμενο κέρδος του επενδυτή) όταν το κόμμα θα πάρει τα κλειδιά του Εθνικού Ταμείου. Ιδού, λοιπόν, ότι το φαινόμενο της «δημοκρατικής εκλογής», 100 περίπου στους 300...!! εκλεκτούς του λαού είναι συγγενείς πρώτου & δεύτερου βαθμού, δεν οφείλεται σε θεϊκή προτίμηση κάποιας ανεξήγητης φυσικής προικοδότησης πολιτικών ικανοτήτων στους γόνους των «οικογενειών» αυτών, αλλά σε μία πολύ γήινη πρακτική της οικογενειοκρατίας, αυτήν της «αμοιβαιότητας ανταλλαξίμων» και μάλιστα «κάτω από το τραπέζι».
Αποκαλύφθηκε, λοιπόν, ότι η άποψη των συμπολιτών μου, περί εκλογής των «οικογενειακών γόνων» με «δημοκρατικές διαδικασίες», αποτελεί ακόμη μία κατάκτηση της προπαγάνδας του κατεστημένου, για την οποία - προπαγάνδα - γίνεται εκτενής αναφορά, αφού έχει πείσει εκατοντάδες χιλιάδων σκεπτόμενους πολίτες, ότι το μαύρο είναι άσπρο και οι γόνοι των οικογενειών εκλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες...!!!
Οι δημοκρατικές διαδικασίες, απλώς έρχονται να σφραγίσουν το τυπικό μέρος της ουσιαστικής εκλογής που έγινε προηγουμένως από κάποιους άλλους, έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία, πριν από την κάλπη και «κάτω από το τραπέζι» της Δημοκρατίας.
Τώρα, αν οι εν λόγω συμπολίτες όπου δεν θέλουν να πιστέψουν, όχι σ’ εμάς, αλλά στα μάτια τους, διότι όλα αυτά που αναφέρονται εδώ, τα βλέπουν, δεν είναι κρυφά πρέπει να επισκεφθούν τον παρωπιδολόγο τους ή εμείς τον δικό μας.
