Ο λαϊκισμός είναι πολιτική μεθοδολογία και μαζικό ψυχικό προϊόν, σύμφυτο με την ιδιοσυστασία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού στα πλαίσιά της, καλούνται οι πολίτες να επιλέξουν ανάμεσα σε υποψήφιους για το ποίος θα τους εκπροσωπήσει. Ο κοινοβουλευτισμός όμως είναι μια πολιτειακή παραδοχή αντιφυσική που αντιτίθεται ευθέως τόσο στον ορθό λόγο, όσο και στους νόμους της βιολογίας, αφού ποτέ και κανείς δεν είναι σε θέση να εκπροσωπήσει ή να αντιπροσωπεύσει κάποιον άλλον άνθρωπο.

Ο δογματικός αυτός αποκλεισμός είναι ρητός και κάθετος και οφείλεται στην ιδιαιτερότητα και την μοναδικότητα της αλυσίδας του DNA που έχει ο καθένας μας. Η απόκρουση του κοινοβουλευτισμού ως πνευματικού ανθρώπινου δρώμενου, επιβάλλεται από τους βασικούς νόμους της βιολογίας. 

Ο κοινοβουλευτισμός, για κάποιον που πιστεύει στην δημοκρατία, έχοντας στην συνείδησή του το αρχαιοελληνικό πρότυπο του Χρυσού Αιώνα του Περικλέους, εκλαμβάνεται μόνο ως αναγκαίο σκαλοπάτι στην πορεία της οικοδόμησης της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας, ώστε να προετοιμάζει την διαμόρφωση «πολιτών».

Αν όμως οι εκλεγμένοι ως αντιπρόσωποι ή εκπρόσωποι, δεν πιστεύουν στην ολοκληρωμένη άμεση και πλήρη δημοκρατία, αλλά ικανοποιούν τα ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσής τους, κρατώντας γερά δημόσιες θέσεις ή αιρετά αξιώματα, τότε είναι εύλογο ότι θα καταφεύγουν στον λαϊκισμό ως μέθοδο συντήρησης ενός μεταβατικού καθεστώτος, που σταδιακά θα παγιώνεται ως μόνιμο και συνεπώς θα γίνεται καταφανώς κίβδηλης πνευματικής υποστάσεως. 

Ο λαϊκισμός λοιπόν ως παιδική ασθένεια ενός ανώριμου κοινοβουλευτισμού που αρνείται την ενηλικίωση και πάσχει από κοινωνικό Αυτισμό, απεμπολώντας το πολιτικό Υπερεγώ του, είναι κακοήθης πολιτική νόσος, εδραζόμενη στην δεξαμενή των ενεργών κατιόντων ενστίκτων των πολιτικών προσώπων πρώτης γραμμής και ως εκ τούτου είναι αναγκαία η επιθετική θεραπευτική του εξάλειψη πάση θυσία, άσχετα από το αν αφορά φιλελεύθερες ή συντηρητικές ιδεολογίες ή αριστερές τάσεις ή μετριοπαθείς πολιτικούς ή ακόμη και κομμουνιστικές ιδεοληψίες ή εθνικιστικές ανατάσεις, αφού η διάγνωσή του συνιστά επαρκές αποδεικτικό στοιχείο της αντιστροφής του ιστορικού ρου προς την άμεση και άδολη δημοκρατία.

Γεώργιος Χατζηαντωνίου