Τα πατριωτικά κόμματα αναλώνονται στο δημόσιο λόγο τους κυρίως στα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική. Αυτός όμως είναι και ένας κύριος λόγος για τη μη ευρεία αποδοχή τους από την ελληνική κοινωνία, που την απασχολούν και άλλα ζητήματα. Δυστυχώς, για την ελληνική κοινωνία τα εθνικά θέματα ποτέ δεν αποτελούσαν προτεραιότητα. Ακόμα και πριν την οικονομική κρίση, λίγοι Έλληνες ασχολούνταν με αυτά. Ενώ και στις τελευταίες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι δεν καταδίκασαν τον ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών ή τη λαθρομετανάστευση αλλά για την οικονομία.
Η Ελληνική Κοσμοκρατορία έχει συγκεκριμένες θέσεις για όλους τους τομείς της δημόσια ζωής. Οικονομία, Παιδεία, Πολιτική Προστασία, Δημόσια Τάξη και ασφαλώς και Εξωτερική πολιτική. Χαίρομαι, όμως όταν βλέπω και άλλα κόμματα του χώρου να μιλάνε και για κάτι άλλο πέρα από τα εθνικά θέματα. Ναι, αυτά είναι τα πιο σημαντικά και εξ αιτίας αυτών γίναμε εθνικιστές, ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι δε φθάνουν μόνο τα εθνικά θέματα αν θέλουμε να κάνουμε ένα πραγματικό και επιτυχημένο άνοιγμα στη κοινωνία.
Όσον αφορά το οικονομικό σκέλος, κατά την άποψή μου, όπως γίνεται εξαγωγή συναλλάγματος από Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό, γιατί να μη γίνεται και εισαγωγή συναλλάγματος από ξένους φοιτητές στην Ελλάδα; Ας το δούμε σαν εκπαιδευτικό τουρισμό. Όπως επιθυμούμε όλο και περισσότερα εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο στη χώρα μας για να αφήνουν τα λεφτά τους εδώ, γιατί όχι και ξένους φοιτητές που θα πληρώνουν δίδακτρα, θα νοικιάζουν σπίτια και θα καταναλώνουν προϊόντα και υπηρεσίες όλο το χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι.
Ποιος ξένος φοιτητής της ιστορίας ή της φιλοσοφίας δε θα ήθελε να σπουδάσει κάτω από τη σκιά της Ακροπόλεως;
Όσον αφορά τη ποιότητα σπουδών, εκεί είναι που πρέπει να έχει ρόλο το κράτος. Να νομοθετήσει τις κτιριακές και λοιπές προϋποθέσεις για να πάρει ένα πανεπιστήμιο άδεια λειτουργίας ώστε να είναι εφάμιλλο των δημοσίων. Εάν πάλι τα δημόσια πανεπιστήμια φοβούνται τον ανταγωνισμό στη ποιότητα των σπουδών και κατά συνέπεια στην αξία των πτυχίων στην αγορά εργασίας, ας διορθώσουν τα κακώς κείμενα και ας βελτιωθούν τα ίδια. Στο εξωτερικό, τα πανεπιστήμια «κρίνονται» από την αγορά και αποκτούν φήμη, βάση των αποφοίτων τους. Λύση δεν είναι να μην αφήνουμε κάποιον «καλό» να λειτουργήσει για να παραμένουμε εμείς μόνοι «πρώτοι» αλλά «μέτριοι». Λύση είναι μέσω του ανταγωνισμού να γίνουμε καλύτεροι.
Ως μία διαφορετική έκδοση «ιδιωτικού» πανεπιστημίου, έχω γνωρίσει από κοντά κρατικό πανεπιστήμιο στη πρώην (πρόσφατα τότε) κομμουνιστική και φτωχή Ουγγαρία. Με πρωινά και απογευματινά τμήματα, στα ουγγρικά για τους ντόπιους και στα αγγλικά για τους ξένους που πλήρωναν δίδακτρα στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο και όχι στο Ουγγρικό υπουργείο Παιδείας. Έτσι το εκάστοτε κρατικό πανεπιστήμιο, δε βασιζόταν αποκλειστικά στο υπουργείο Παιδείας της πτωχευμένης χώρας για χρηματοδότηση. Η εισροή χρημάτων από τους ξένους φοιτητές χρηματοδοτούσε νέες εγκαταστάσεις και κάθε είδους υλικοτεχνική βελτίωση για όλους τους φοιτητές. Ντόπιους και ξένους. Οι Ούγγροι καθηγητές που ήξεραν και δίδασκαν και στην αγγλική, πληρώνονταν επιπλέον. Φυσικά ούτε λόγος για καταλήψεις και καταστροφές...
Οι αντιθέσεις των Ελλήνων καθηγητών σε αυτό το θέμα μου θυμίζουν τις αντιδράσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών όταν άρχισαν να ανοίγουν οι πρώτοι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Δε τους ήθελαν για πολλούς και διαφόρους ιδεοληπτικούς λόγους. Όλοι όμως έφαγαν ψωμί από αυτούς. Βρήκαν δουλειές και έκαναν καριέρες, χωρίς να τους πληρώνουμε εμείς μέσω της κρατικοδίαιτης ΕΡΤ.
Δεύτερος, εξ ίσου σημαντικός λόγος, η πολιτισμική προπαγάνδα και η πολιτική επιρροή. Πολλές φορές λέμε πως τα παιδιά της πολιτικής και οικονομικής μας «ελίτ» σπουδάζουν όλα στο εξωτερικό. Εκεί μαθαίνουν τον τρόπο ζωής ή τα οικονομικά συστήματα των ξένων και επιστρέφοντας στην Ελλάδα και αναλαμβάνοντας σταδιακά τα ηνία της χώρας προσπαθούν να τα εφαρμόσουν και εδώ. Παράλληλα διατηρούν οπωσδήποτε φιλίες και διασυνδέσεις με τις χώρες που σπούδασαν και παραμένουν πάντα φιλικά διακείμενοι προς αυτές. Πολύ χειρότερα όμως, πολλοί μελλοντικοί Έλληνες ηγέτες κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στο εξωτερικό προσεγγίζονται, δικτυώνονται και εναγκαλίζονται με τις ξένες ελίτ, τα ξένα συμφέροντα, ακόμα και τις ξένες υπηρεσίες πληροφοριών. Επανερχόμενοι δε στη χώρα μας είναι πιθανόν κάποιοι από αυτούς να εξυπηρετούν πλέον τα ξένα εθνικά συμφέροντα.
Γιατί λοιπόν να μην εφαρμόσουμε και εμείς αυτή τη (Βυζαντινή) πολιτική και να μη τη στρέψουμε προς τα έξω; Γιατί να μη δημιουργούμε τους δικούς μας ελληνομαθείς και «ελληνοτραφείς» στο εξωτερικό; Από φίλα προσκείμενους ελληνιστές μέχρι «δικούς μας ανθρώπους» στις ξένες πρωτεύουσες που θα επηρεάζουν καταστάσεις προς όφελός μας. Σίγουρα μπορούμε να το πράξουμε προς τις φτωχότερες χώρες της χερσονήσου μας, μετατρέποντάς τα Βαλκάνια σε δική μας ζώνη επιρροής. Η επιρροή μας όμως μπορεί να επεκταθεί και σε πιο μεγάλες χώρες. Δεν αρκεί να λέμε γενικολογίες για την ακτινοβολία του ελληνικού πολιτισμού. Μπορούμε να έχουμε και χειροπιαστά διπλωματικά αποτελέσματα.
Τέλος, ως ένα βήμα παραπάνω, μπορούμε να δημιουργήσουμε ή να χρηματοδοτήσουμε και ελληνικά «κολλέγια» ή ελληνικές σχολές στο εξωτερικό. Στα πρότυπα αμερικανικών, γαλλικών, ακόμα και τουρκικών κολλεγίων και σχολών. Όσον αφορά από που θα μπορούσε να εξασφαλιστεί χρηματοδότηση από μία φτωχή Ελλάδα; Θα πρότεινα λιγότερες αναστηλώσεις οικιών εγκληματιών του εμφύλιου συμμοριτοπόλεμου, λιγότερα εβραϊκά μουσεία ή λιγότερες χρηματοδοτήσεις κουλτουριάρικων ταινιών από το υπουργείο Πολιτισμού που δε προσφέρουν τίποτα στο έθνος και το κράτος.
