Η Μεταπολίτευση επικράτησε στη χώρα μας μετά από μια τεράστια εθνική ήττα στην Κύπρο. Το πως και το γιατί επήλθε αυτή ήττα το γνωρίζουν καλά οι φίλοι της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας. Οι πολιτικάντηδες της Μεταπολίτευσης που προκάλεσαν και εκμεταλλεύονται μέχρι σήμερα τη πολιτική και πολιτειακή αλλαγή του '74 γνώριζαν από την ιστορία ότι τέτοιου είδους εθνικές αναταράξεις έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν πλήρως το πολιτικό status quo. Εκτός από το '74, ας θυμηθούμε τι ακολούθησε τη καταστροφή του '22 και τη κατοχή του 1941-44. Γι’ αυτό και προσκάλεσαν την εισβολή…
Από το 1974 και μετά, τα κόμματα που κυβερνούν ακολουθούν μια κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν το ρίσκο μιας πολεμικής αναμέτρησης και ένα τυχόν νέο 1974, οπουδήποτε στον Ελλαδικό χώρο για να διατηρήσουν τα πολιτικά τους κεκτημένα. Όχι μόνο όμως έναντι της Τουρκίας. Έναντι της Αλβανίας, των Σκοπίων κλπ. παντού και πάντα, υποχωρητικότητα και ενδοτισμός. Να διατηρούμε σε όλα τα μέτωπα μία διαχειρίσιμη σταθερότητα.
Καμία σκέψη διεκδίκησης μη τυχόν και χαθεί ο έλεγχος. Με τον κατευνασμό δεκαετιών όμως, δίκαια και συμφέροντα του ελληνισμού σιγά σιγά χάνονται (βλέπε Βόρειος Ήπειρος, αυτονομία Ίμβρου και Τενέδου, χωρικά ύδατα κλπ.).
Μπορεί κάποια από αυτά να χάνονται με τόσο αργούς ρυθμούς που περνάνε «απαρατήρητα» και χωρίς αντιδράσεις από τον ελληνικό λαό, ωστόσο οι πολιτικοί μας απλώς ενθαρρύνουν την νέα μεγάλη, ίσως και βίαιη εθνική ήττα σε κάποιο σημείο από τη Θράκη μέχρι τη Κύπρο.
Αυτό λοιπόν που αποκαλούμε εδώ και χρόνια φοβικό σύνδρομο, είναι αυτό ακριβώς. Φοβικό σύνδρομο όμως, όχι μήπως και χάσουμε…τα Ίμια. Αλλά να μη χάσουν τα κόμματα τα κυβερνητικά κεκτημένα.
Η οικονομική κρίση, ήταν και αυτή σε μεγάλο βαθμό μια εθνική ήττα. Χωρίς απώλεια εθνικού εδάφους αλλά με υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και τη μετανάστευση άρα και απώλεια πολλών χιλιάδων Ελλήνων. Το πολιτικό σύστημα, μπορεί να δυσκολεύτηκε και να στριμώχτηκε. Μπορεί να χρειάστηκε να μεταλλαχθεί, αλλά επιβίωσε. Η μπίλια όπως δείχνουν τα πράγματα, για πολλούς λόγους, θα κάτσει τελικά στη «δεξιά» κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα μηνύματα από τα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών είναι όπως πάντα απογοητευτικά και τα περιθώρια πλέον έχουν σχεδόν εξανεμιστεί. Στην απέναντι όχθη, ο Ερντογάν ηλικιακά και πολιτικά όλο και περισσότερο φθάνει προς το τέλος και θέλει να τον γράψει η ιστορία. Τέλος η κατανομή του ενεργειακού πλούτου δε μπορεί να αναβάλλεται συνεχώς.
Μία ακόμα εθνική ήττα είναι πλέον προ των πυλών.
Το σύστημα θα μπορέσει να τη διαχειριστεί όπως την οικονομική κρίση και να επιβιώσει; (όχι απαραίτητα η Νέα Δημοκρατία) ή θα έχουμε άλλου είδους εξελίξεις, λαμβάνοντας υπόψιν ότι πλέον οι αναρχοκομμουνιστές έχουν γευθεί την εξουσία και ελέγχουν ή έχουν προσβάσεις στα πάντα;...
