Έχω γράψει και στο παρελθόν σχετικά, αναφέροντας ότι οι Έλληνες επιλέξαμε το γνωστό «άλλος να μας ταΐζει και άλλος να μας φυλάει», αποποιούμενοι τις ευθύνες μας. Αυτές οι επιλογές όμως έχουν το κόστος τους. Χάσαμε ουσιαστικά την ανεξαρτησία μας και έκτοτε απλώς ακολουθούμε τις αποφάσεις άλλων.
Αναφέρομαι κυρίως στην εξωτερική πολιτική και στο ότι πάψαμε να διεκδικούμε, ωστόσο μία από τις παραμέτρους μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής είναι και η ύπαρξη μιας παραγωγικής οικονομίας. Στην οικονομία λοιπόν θα επικεντρωθώ σήμερα, ξεκινώντας από ένα παράδειγμα από το διεθνές οικονομικό δελτίο.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, εξήγγειλε την αύξηση των δασμών στις εισαγωγές από την Κίνα από 10% σε 25% σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από φθηνά κινεζικά προϊόντα, να προστατεύσει τις αμερικανικές βιομηχανίες και κατά συνέπεια τις δουλειές των Αμερικανών εργατών. Προ μηνών, με ανάλογες απειλές δασμών, ανάγκασε Μεξικό και Καναδά να υπογράψουν πιο ισοβαρείς εμπορικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ.
Εντός της ΕΟΚ ή σήμερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αδύνατον να εφαρμοστεί μία τέτοια πολιτική λόγω της κοινής αγοράς.
Μέχρι της αρχές της δεκαετίας του 80 η Ελλάδα είχε βιομηχανία. Παρήγαγε ψυγεία, αυτοκίνητα, είχε ναυπηγεία κλπ. Οι βιομηχανίες της ήταν κερδοφόρες. Με την έλευση της Μεταπολίτευσης άρχισαν οι εκδικητικές κρατικοποιήσεις βιομηχανιών που οι ιδιοκτήτες τους συνεργάστηκαν με την στρατιωτική επανάσταση. Ακολούθησε το όργιο του ΠΑΣΟΚ σε αυτόν το τομέα και οι αθρόες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Κακοδιαχείριση, κλεψιές και αντιδραστικά συνδικάτα βούλιαξαν και διέλυσαν όλες αυτές τις εταιρείες. Το σημείο που θα ήθελα να σταθώ όμως είναι άλλο.
Ακόμα και να ήθελαν τα κόμματα της Μεταπολίτευσης να κάνουν κάτι όπως ο πρόεδρος Τραμπ για να βοηθήσουν στη διατήρηση της βιομηχανικής βάσης της χώρας, οι κανονισμοί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε θα το επέτρεπαν.
Επιδοτηθήκαμε εν συνεχεία, για να φτιάξουμε δρόμους για να εισάγουμε ευρωπαϊκά προϊόντα και ως αντάλλαγμα οι βιομηχανίες μας που πλήρωναν φόρους και έδιναν δουλειά σε εργάτες έμειναν απροστάτευτες από τα πιο ανταγωνιστικά ευρωπαϊκά βιομηχανικά προϊόντα.
Ως κράτος δεν επιλέξαμε το δύσκολο αλλά σωστό δρόμο της δουλειάς και της παραγωγής αλλά τον φυγόπονο των πακέτων Ντελόρ.
Επίσης, ας προσθέσουμε τις επιδοτήσεις στην αγροτική παραγωγή για να παράγουμε μόνο συγκεκριμένα προϊόντα που μείωσαν σε τεράστιο βαθμό την αγροτική μας παραγωγική αυτονομία και τώρα εισάγουμε μέχρι…σκόρδα. Τέλος, η έλευση του Ευρώ αφαίρεσε άλλο ένα εργαλείο από τη φαρέτρα της οικονομικής μας πολιτικής.
Επιδοτήσεις και Ευρώ έδωσαν στους Έλληνες τη ψευδαίσθηση μιας ακμάζουσας οικονομίας.
Οι επιδοτήσεις όμως καλλιεργούν μια παρασιτική κουλτούρα και οι εισαγωγές των πάντων δημιουργούν εξαρτήσεις. Για να ευημερήσουμε πρέπει να παράγουμε. Για να γίνουμε και πάλι ανεξάρτητοι, το μέλλον μας πρέπει να είναι μια συντεταγμένη έξοδο από αυτή την Ένωση, σε συνεργασία με άλλες απογοητευμένες και τολμώ να πω καταπιεσμένες χώρες.
