Συνομιλούσα πρόσφατα με φίλο μου πρώην εθνικιστή και νυν δεξιό, σχετικά με τα ανταλλάγματα που παίρνουν η Τουρκία και το Ισραήλ από τις ΗΠΑ και τα επιτεύγματα των δύο αυτών χωρών στη προώθηση των συμφερόντων τους. Δεν θα σταθώ στο άρθρο αυτό σε γεωπολιτικά, πληθυσμιακά κλπ. επιχειρήματα. Θα σταθώ στο ότι, μου επεσήμανε ότι όλες οι χώρες πλέον δεν κυβερνούνται από εκλογές, αλλά από ελίτ. Ελίτ που προέρχονται από επιχειρήσεις και γραφεία. Θα συμφωνήσω με αυτό ως ένα βαθμό.
Ναι, οικονομικά συμφέροντα είτε με τη μία παράταξη, είτε με την άλλη, προωθούν την εκλογή και εναλλαγή συγκεκριμένων προσώπων και κομμάτων στην εξουσία με σκοπό το όφελος. Ένα είδος ρουσφετιού σε μεγάλη κλίμακα. Ειδικά στη χώρα μας και λόγω του μικρότερου μεγέθους της οικονομικής πίτας, η συναλλαγή και ο διαγκωνισμός επικρατούν.
Οι ελίτ όμως σε σοβαρά κράτη (και το σοβαρό κράτος δεν σημαίνει απαραίτητα μεγάλο σε μέγεθος κράτος) προασπίζονται και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους μέσα από τα συμφέροντα του κράτους τους.
Έτσι λειτουργούσαν κάποτε και οι ελληνικές ελίτ και έτσι ελπίζω να λειτουργήσουν ξανά στο μέλλον.
Επιχειρηματικά συμφέροντα επηρεάζουν όπως είπαμε κυβερνήσεις και αποφάσεις σε όλο τον κόσμο. Για αυτό το λόγο, χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος κάνουν συμφωνίες με ενεργειακούς κολοσσούς τύπου Exxon και Total προσπαθώντας να κρυφθούν πίσω από τα φουστάνια «των μεγάλων που ελέγχουν τον κόσμο».
Ασφαλώς η προστασία που προσφέρουν οι ΗΠΑ ή η Γαλλία έχει ένα επιπλέον κόστος. Αν σαν πολιτική ηγεσία και σαν κοινωνία που πλάστηκε από αυτή την πολιτική ηγεσία, δεν είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις χρήμα για την άμυνά σου, ιδρώτα για να εκπαιδευτείς και αίμα αν χρειαστεί, για να υπερασπίσεις τα συμφέροντά σου, μη περιμένεις άλλους να το κάνουν για σένα τσάμπα.
Επανερχόμενοι όμως στις ελίτ. Αν αυτές κινούν όλα τα νήματα πλέον, γιατί αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε; Ας αράξουμε με τις οικογένειές μας και ας μην ανησυχούμε για τίποτα αφού όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Δεν είναι όμως έτσι. Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορική αλλαγή είναι μια αργή διαδικασία. Όλοι μας ως ενεργοί πολίτες βάζουμε το λιθαράκι μας για να σπρώξουμε αυτή τη διαδικασία προς τα κει που θεωρούμε πιο σωστό. Υπάρχουν επίσης και απρόοπτα γεγονότα. Η οικονομική κρίση για παράδειγμα, ταρακούνησε γερά τη «βάρκα».
Μπορεί οι κομμουνιστές να πέτυχαν να καταλάβουν την εξουσία, όμως εθνικιστικές φωνές άρχισαν να ακούγονται και πάλι μέσα στο κοινοβούλιο. Δεν είναι μάταιος λοιπόν ο αγώνας μας. Οι Εβραίοι, χωρίς κράτος για σχεδόν 2.000 χρόνια, κατάφεραν να μετατρέψουν την οργάνωσή τους από γραφεία, σε κράτος που ηγεμονεύει τη περιοχή τους.
Εμείς που έχουμε ήδη «κράτος», δε μπορούμε να αποκτήσουμε και πάλι την εθνική μας ανεξαρτησία; Ας μη ξεχνάμε ότι «Τα πάντα ρει…»...
