Η 1η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα εορτασμών για την επίσημη επέτειο ανεξαρτησίας του κυπριακού κράτους. Πραγματική ημέρα ωστόσο, κατά την οποία έγινε η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατά την οποία τέθηκαν σε ισχύ οι συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου, ήταν η 16η Αυγούστου του 1960. Δυστυχώς, η Κυπριακή Δημοκρατία από την μέρα εγκαθίδρυσης της, δεν υπήρξε ποτέ ένα αληθινά ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος. Πρωτίστως λόγω του ότι ήταν δοτή και ανεπιθύμητη από τον λαό και διότι ήταν βασισμένη σε ένα αδύναμο και προβληματικό συντάγμα το οποίο εξ’ αρχής ήταν καταδικασμένο να αποτύχει...
Αναμφίβολα, η ίδρυση του "ανεξάρτητου" κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν ανταποκρινόταν στην λαϊκή θέληση και στο αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών όπως αυτό κατοχυρώνεται στο Άρθρο 1, παράγραφος 2 του χάρτη του ΟΗΕ.
Ο Ένδοξος Απευλευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ το 55-59, είχε σκοπό την Ένωση με τη Μάνα Ελλάδα.
Γι’αυτήν εξάλλου έδωσαν μάχες και οι παππούδες μας, μαζί με τους τρανούς ήρωες, οι οποίοι έγραψαν ιστορία με το αίμα και τις θυσίες τους. Γι’αυτήν επίσης σύσσωμος ο λαός, τότε, σε Κύπρο και Ελλάδα έβγαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει. Γι' αυτήν ακόμα ψήφισε το 95,7%του λαού το 1950, γι' αυτή ύψωσε για τελευταία φορά την σημαία του ο Πετράκης Γιάλλουρος και γι' αυτή έριξε τις τελευταίες του πέτρες ο Δημητράκης Δημητριάδης.
Αρχικά οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου είχαν ως αποτέλεσμα την επιβολή ενός συντάγματος που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα Τουρκοβρετανικά συμφέροντα και την δημιουργία υπερπρονομιών προς όφελος των Τουρκοκυπρίων.
Για παράδειγμα, οι Τ/κ στα πρώτα τρία χρόνια ζωής της ΚΔ, εκμεταλλευόμενοι το δικαίωμα αρνησικυρίας και τις ρατσιστικές ποσοστώσεις σε δημόσια υπηρεσία και εκτελεστική εξουσία, δεν άφησαν ποτέ το κράτος να λειτουργήσει. Επιπρόσθετα, η προδιαγεγραμμένη Τουρκανταρσία του 1963, αποτέλεσε το επόμενο στρατηγικό βήμα της Τουρκίας για γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαμοιρασμό της Κύπρου. 11 χρόνια προετοίμαζαν οι Τούρκοι τους Τ/κ, διάστημα κατά το οποίο η Άγκυρα καλλιεργούσε τη διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στο λαό της Κύπρου και μετέφερε οπλισμό στους θύλακες περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να εισβάλει, όπως και έπραξε στις 20 Ιουλίου 1974.
Από την άλλη, ο πιο σκληρός συμβιβασμός του παρελθόντος, έφτασε σήμερα να είναι καθήκον διαφύλαξης του παρόντος, για την απαραίτητη διαβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Έτσι, μέχρι την πολυπόθητη Απελευθέρωση που θα οδηγήσει στο αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης και ακολούθως στην Ένωση, εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε την Κυπριακή δημοκρατία. Κάτι που όλοι οι προέδροι της Κύπρου, από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη, απέτυχαν να κάνουν.
Η ανικανότητα τους να προσεγγίσουν το Εθνικό μας ζήτημα στη σωστή βάση (δηλαδή να το παρουσιάσουν σαν κατοχικό και όχι δικοινοτικό πρόβλημα) και η επιμονή τους σε μία λύση ομοσπονδίας δεν κατάφεραν παρά να δημιουργήσουν μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών που δεν οδήγησαν σε κανένα αποτέλεσμα.
Συμπερασματικά, η επέτειος της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να αποτελεί μέρα χαράς για εμάς, αλλά μέρα περισυλλογής και προβληματισμού όσον αφορά τους διαχρονικά τραγικούς χειρισμούς της ηγεσίας μας και τις δεινότατες συνέπειες οι οποίες μας έφεραν στο σημερινό σημείο. Επομένως η σημερινή μέρα δεν θα πρέπει να προβληματίσει μόνο την πολιτική μας ηγεσία, αλλά όλο τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε όλοι μας την επιτακτική ανάγκη να ξεφύγουμε από το πλαίσιο της Δ.Δ.Ο. (το οποίο ο λαός καταψήφισε κατηγορηματικά το 2004) και να αποκτήσουμε μία νέα στρατηγική.
Εξάλλου πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε μία “λύση” η οποία άντεξε μόλις τρία χρόνια στο παρελθόν, να επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα στο σήμερα. Ο Μακάριος, το 1960 με πολύπλευρες πιέσεις καταδίκασε το λαό με ένα Σύνταγμα το οποίο ήταν αντίθετο με την επιθυμία των Κυπρίων, αντίθετο με τον αγώνα της ΕΟΚΑ και είχε καταστροφικές συνέπειες για την Κύπρο μας.
Εμείς οι Ελληνοψυχοι νέοι, επιδιώκουμε μια λύση που να διασφαλίζει την Ελληνικότητα του νησιού και να κατοχυρώνει το ακατάλυτο δικαίωμα του λαού για αυτοδιάθεση, δηλαδή να εμπλέει με «τα θέλω του λαού». Η τελική δικαίωση θα έρθει όταν τα φτερά της μητέρας Ελλάδας θα κλείσουν μέσα τους το μαρτυρικό νησί μας.
