"Δημοκρατία της συγκίνησης", διάβασα στην Καθημερινή να αποκαλείται το σημερινό συλλαλητήριο. Πραγματικά κρίμα. Πολιτικές αναλύσεις χαμηλής ποιότητας που δείχνουν άγνοια των πολιτικών όρων που χρησιμοποιούνται, ευτελισμός δημοσιογραφικού λόγου, καμία εμβάθυνση.
Κυριαρχεί όμως και κατι άλλο: μια τάση αριστοκρατισμού, μια υφέρπουσα ολιγαρχική αντίληψη των πραγμάτων.
Η Δημοκρατία πάντα εμπεριέχει το λαϊκό στοιχείο. Αυτό είναι βασική της προϋπόθεση. Αυτό και η συμμετοχή σε όλο το φάσμα των πολιτικών αποφάσεων. Οι Αρχαίοι Αθηναίοι αποφάσιζαν ακόμα και για το πόσα πλοία θα κατασκεύαζε η πόλη ή για το πόσους τόνους σιτάρι θα αγόραζε.
Ό, τι κινεί τον κόσμο, έτσι κι αλλιώς βασίζεται στο συγκινησιακό στοιχείο. Είναι στο χέρι των πολιτικών να τους υποδεικνύει τις λογικές παραμέτρους μιας απόφασης. Αποτυχημένοι πολιτικοί- και αντίστοιχα "φερέφωνα" - που υπακούουν μονάχα στο χρήμα, βαφτίζοντας μάλιστα αυτήν την αντίληψη "πολιτικό ρεαλισμο", δεν είναι κατ' ανάγκη λογικοί. Απλώς ξεπουλημένοι που κοιτούν το ίδιον συμφέρον τους (και μόνο αυτο) είναι.
Πολλοί μιλάνε για "ρεαλισμό" σε ζητήματα, όπως το Σκοπιανό. Πρέπει να αντικρίσουμε το ζήτημα με όρους σύγχρονης ρεαλιστικής πολιτικής, μας λένε. Πολλές φορές στην Ιστορία, ιδιαίτερα την Ελληνική, ο πολιτικός ρεαλισμός αποδείχθηκε φενάκη. Ενδεικτικό το παράδειγμα της αντιμετώπισης του Περσικού κινδύνου από τους Αρχαίους Έλληνες.
Την ίδια ώρα που πολλές ελληνικές πόλεις «μήδιζαν» μπροστά στον φόβο της Περσικής υπερδύναμης, βαφτίζοντας «ρεαλισμό» την υποταγή τους στους Πέρσες, οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες, οι Πλαταιείς, οι Θεσπιείς και μερικοί ακόμα έδειξαν ότι η αντίσταση, η αυτοθυσία, η υπακοή σε ηθικές επιταγές μπορεί επίσης να επιφέρει εφικτά πολιτικά αποτελέσματα. Αυτή η στάση «κουρέλιασε» (ευτυχώς, διότι αυτός ο λαμπρός ελληνικός πολιτισμός θα είχε σβήσει πρόωρα…) τη real politic της εποχής, δείχνοντας ότι, στην πολιτική, πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος...!!!
Μέσα σ' όλα τα υπόλοιπα που αναδεικνύουν τέτοιες συγκεντρώσεις, είναι και το ότι αποδεικνύουν πόσο λίγο πιστεύουν στη Δημοκρατία και τις αξίες της οι σύγχρονοι πολιτικοί ταγοί και τα δεκανίκια τους...
Το να αγωνίζεσαι για κάτι πέρα από τον εαυτό σου, αποτελεί στοιχείο ελεύθερου ανθρώπου. Οι ατομιστές και εγωιστές καταντούν δούλοι - πρωτίστως της ίδιας τους της περιορισμένης αντίληψης για τα πράγματα. Αγωνιζόμενος για μια υπόθεση πολιτική, για την πατρίδα σου, μαθαίνεις να αγωνίζεσαι σωστά και για τις προσωπικές σου υποθέσεις.
Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της συμμετοχής, την αξία του αγώνα. Αλλιώς, θα μάθουν να παραιτούνται. Η ζωή η ίδια είναι ένας καθημερινός αγώνας και, για κάποιους, ιδιαίτερα επίπονος κι επώδυνος.
Η ελευθερία, λοιπόν πρϋποθέτει τον αγώνα - όχι μόνο για να την κατακτήσεις, αλλά και για να τη διατηρήσεις. Όποιος δεν ξέρει να μάχεται γι' αυτήν, όποιος αδιαφορεί για κάτι πέρα από τον εαυτό του, υποβαθμίζει την ουσία της ύπαρξής του.
Οι ελεύθεροι άνθρωποι αγωνίζονται. Για την αγαπημένη τους, για το σπίτι τους, για τα παιδιά και την οικογένειά τους, για την πατρίδα τους. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα σε μια εποχή έντονου ατομικισμού και υλισμού: παρακαταθήκη να αφήσουμε στα παιδιά μας τη θέληση ν' αγωνίζονται...
«Εἰ δὲ πεπόνθατε λυγρὰ δι’ ὑµετέρην κακότητα,// µὴ θεοῖσιν τούτων µοῖραν ἐπαµφέρετε// Αὐτοὶ γὰρ τούτους ηὐξήσατε ῥύµατα δόντες καὶ διὰ ταῦτα κακὴν ἔσχετε δουλωσύνην// ὑμέων δ’ εἷς μὲν ἕκαστος ἀλώπεκος ἴχνεσι βαίνει,// σύμπασιν δ’ ὑμῖν χαῦνος ἔνεστι νόος.// Ἐς γὰρ γλῶσσαν ὁρᾶτε καὶ εἰς ἔπη αἱµύλους ανδρός// εἰς ἔργον δ’ οὐδὲν γιγνόµενον βλέπετε».
Αν πάθατε συμφορές, εξαιτίας της ανανδρίας σας, μην αποδίδετε μέρος αυτών στους θεούς. Διότι οι ίδιοι αυξήσατε τη δύναμη αυτών που ασκούν την εξουσία, δίδοντάς τους στηρίγματα και γι’ αυτό έχετε περιπέσει σε ταπεινωτική δουλεία. Κι ενώ ο καθένας σας ξεχωριστά βαδίζει στα ίχνη της αλεπούς, όλοι μαζί αποχαυνώνεστε. Διότι δίνετε σημασία στη ρητορική δεινότητα και στα δόλια λόγια των (πολιτικών) ανδρών, αλλά στα έργα δεν βλέπετε να γίνεται τίποτε.
Σόλων ο Αθηναίος
