ΠΩΣ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΦΟΒΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Κάθε λαός έχει δύο ερεθίσματα τα οποία τον αναγκάζουν να πορεύεται στην ιστορία. Τις επιτυχίες του και τις αποτυχίες του. Τις δόξες του και τα τραύματά του. όπως πρώτος έγραψε στον Επιτάφιο (παρ.41) ο θεμελιωτής του πολιτικού ρεαλισμού Θουκυδίδης «...Στήσαμε αδριάντες για τους θριάμβους και τους ολέθρους μας...». Αυτό που είναι διαφορετικό στους λαούς, είναι το πώς διαχειρίζονται τα τραύματα και τις επιτυχίες τους. Το σίγουρο είναι οτι το Ελληνικό ψυχογράφημα, και φρόντισαν οι κακοί πολιτικοί γιαυτό, δεν είναι θετικό και επηρεάζει τη στρατηγική μας κουλτούρα που είναι η μαγιά της εξωτερικής μας πολιτικής.
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΕΒΡΩΝ - ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά αντιμετώπισης των καταστάσεων που ασυνείδητα διαμορφώνουν τη στρατηγική κουλτούρα των λαών, – και επομένως το επίπεδο λήψης αποφάσεων - είναι η σύγκριση. Η Ελλάδα δεν έχει αποτινάξει από πάνω της το φάντασμα της Μικρασιατικής αποτυχίας. Η πιο τρομακτική συνέπεια που προκάλεσε αυτή η αποτυχία, είναι η παύση της σύλληψης του Ελληνισμού ως κάτι πέρα από την κατοχυρωμένη από το Διεθνές Δίκαιο, επικράτειά του.
Στα στενά όρια του Ελληνικού κράτους διαμορφώθηκαν αφηγήματα τα οποία έθεσαν ως στόχο της αποτροπή επανάληψης μια τέτοιας αποτυχίας. Όπως και στη ζωή, έτσι και στη διεθνή πολιτική όμως τα λάθη δε διορθώνονται με λάθη. Μετά από 52 χρόνια, το κομμάτι της Βόρειας Κύπρου πέρασε στα χέρια της Τουρκίας. Από τη δεκαετία του 60’ η Τουρκία (με αποκορύφωμα την κρίση των Ιμίων) έθεσε ως στόχο της τον έλεγχο του Αιγαίου αφού πρώτα το «γκριζάριζε». Η Ελλάδα στο μεταξύ δεν αξιοποίησε το Έπος του 40’ για να σβήσει τις μνήμες της Μικρασιατικής αποτυχίας.
Αντίστοιχο τραύμα, που διέπει στο σύνολό της την τουρκική εξωτερική πολιτική, είναι το Σύνδρομο των Σεβρών που ουσιαστικά, υπήρξε η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρισκόταν έως τότε σε βασανιστική περίοδο διάλυσης ενός αιώνα. Η Τουρκία απάντησε επιθετικά σε αυτό το Σύνδρομο και έθεσε ως στόχο της ανασυγκρότηση ενός χώρου που θεωρεί οτι της ανήκει δικαιωματικά. Στην Ελλάδα, δεν έφταιξαν οι κακές - τραγικές - κραυγαλέα λάθος αποφάσεις των πολιτικών και η απίστευτη προδοσία όλων των συμμάχων μας που οδήγησαν στην Μικρασιατική αποτυχία. Την πλήρωσε, χωρίς να φταίει η Μεγάλη Ιδέα όπου χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε Ελλάδα σήμερα. Κανένας όμως λαός και καμία κοινωνία δεν κατάφερε να ακμάσει χωρίς την βοήθεια κάποιου οράματος. Η ολοκληρωμένη προσπάθεια αποτίναξης του Συνδρόμου των Σεβρών στην Τουρκία, ήρθε με τον ερχομό στην πολιτική ζωή της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να γίνει και σε εμάς. Να έρθει ένας φορέας καινούργιος από το πουθενά όπου θα αποτινάξει τις όποιες αποτυχίες της χώρας μας ενώ θα έχει και το απαραίτητο όραμα.
Η Τουρκία π.χ. προσπαθεί να θέσει μια ταυτότητα που θα εξυπηρετεί το δικό της όραμα, (που είναι εχθρικό προς την Ελλάδα) στη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες, οι πολιτικές δυνάμεις εδώ άφησαν την Ελληνική εξωτερική πολιτική να κρέμεται στο μόνιμο καταφύγιο των ανίσχυρων, το Διεθνές Δίκαιο για να αγοράσουν χρόνο για να ερίζουν για το ποιός είναι καλύτερος «εκσυγχρονισμός» για την Ελλάδα. Ένας εκσυγχρονισμός που ποτέ δεν έλαβε χώρα εκεί που έπρεπε, αλλά έγινε σύνθημα για άχρωμες και άοσμες πολιτικά δυνάμεις και έσβησε κάθε όραμα για την Ελληνική Οικουμένη και ένα ισχυρό Ελληνισμό.
ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Η ακμή και η παρακμή έχουν σχέση διαδοχής στη διεθνή πολιτική, όπως πολύ καλά έχει περιγράψει ο ρεαλιστής θεωρητικός του Princeton, Robert Gilpin. Το φαινόμενο εναλλαγής ακμής - παρακμής, αποτελεί κομμάτι της φύσης. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που συμβάλλουν στη διάρκεια της ακμής και της παρακμής.
Τα αφηγήματα που καθόρισαν την πολιτική κατευνασμού έναντι όσων είχαν και έχουν εχθρικές διαθέσεις εναντίον μας, στηρίχθηκαν στην περιφρόνηση του ένδοξου - μοναδικού Ελληνικού παρελθόντος - πολιτισμού και στην πλούσια διπλωματική και στρατηγική παράδοση που έχει ο Ελληνσιμός. Χωρίς κανένα συμφέρον για τον Ελληνισμό σχεδόν σβήστηκαν από την Ελληνική ιστορία χίλια χρόνια αφού μπήκε σε debate το αν ο κόσμος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν Ελληνικός ή όχι. Πριν κωδικοποιήσουμε σύντομα το πού πρέπει να εστιάσει η νέα στρατηγική κουλτούρα που οφείλουμε να υιοθετήσουμε, καλό είναι να αναζητήσουμε τον πυρήνα της που δεν είναι άλλος από την Παιδεία.
Εδώ και πολλά χρόνια το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα περιθωριοποιεί (πολλές φορές και ύστερα από διμερείς συμφωνίες με την Τουρκία) την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης. Ακραίες και ανιστόρητες φράσεις όπως «Τα Αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα» δεν τα ασπάζεται μονο ένας πολιτικός φορέας στην Ελλάδα αλλά σχεδόν όλοι. Ο μηδενιστικός εκσυγχρονισμός έχει βάλει χέρι τόσο στην Ιστορία και στα Αρχαία Ελληνικά, όσο και στα Πολιτισμικά. Η σύζευξη των τριών μαθημάτων παρέχουν τη μαγιά έμπνευσης, της ηθικής και της ανάτασης των εκκολαπτόμενων Ελλήνων πολιτών που έχουν βέβαια την ελευθερία στην ενηλικίωσή τους, να απορρίψουν.
Ο Όττο φον Μπίσμαρκ, μετά το τέλος των γαλλο-πρωσικών πολέμων, διέταξε να γίνει έρευνα ώστε να βρει ποιό ήταν το στοιχείο που οδήγησε στην πρωσική νίκη. Το αποτέλεσμα της έρευνας είχε μια απάντηση: «Οι δάσκαλοι». Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα εκείνων που από απλό βίτσιο επιθυμούν την αποδόμηση του Ελληνισμού, θεωρεί πως η σύγχρονη εκπαίδευση δεν μπορεί να συνδυαστεί με την «παλαιομοδίτικη». Το πρώτο πράγμα που πρέπει επομένως να κάνουμε, είναι να δώσουμε από μικρή ηλικία τον κατάλληλο αξιακό κώδικα ο οποίος θα δώσει μελλοντικά, καλές αποφάσεις.
Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ
Η Ελλάδα δεν είναι μια αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Οφείλει να είναι αναθεωρητική μόνο ως προς τον ίδιον της τον εαυτό. Μας νοιάζει η επιρροή και η προώθηση των Ελληνικών αξιών εκτός συνόρων (πιο συγκεκριμένα στην ίδια μας τη γειτονιά). Αξιών που διάκεινται φιλικά απέναντι στον άνθρωπο. Όπου υπάρχουν Έλληνες, όπου ομιλείται η Ελληνική γλώσσα, όπου υπάρχουν Ελληνικοί Ναοί ή Εκκλησίες στους οποίους διατηρείται το «Κοινόν», η Ελλάδα οφείλει να έχει λόγο. Η βοήθεια π.χ. προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέσα από την αναζήτηση συμμαχιών με κράτη και λόμπι, είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της Οικουμενικότητάς μας όταν οι Τούρκοι φτιάχνουν σχολεία - Ταλιμπάν που προωθούν τον τουρκικό εθνικισμό στην Βόρεια Κύπρο. Η επιβίωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κων/πολη, αποτελεί ζήτημα που δεν αγγίζει μόνο την Εκκλησιαστική Διπλωματία και θρησκευτική πίστη, αλλά έχει αμιγώς γεωστρατηγικές διαστάσεις. Μας επιτρέπει να έχουμε αξιώσεις στην περιοχή. Το ίδιο ισχύει και για τον Ελληνισμό της Μεγάλης Ελλάδας (Ν.Ιταλία) όπου τελευταία γνωρίζει εντυπωσιακά την επανελλήνιση. Πρέπει να τους στηρίξουμε ηθικά και πολιτικά με κάθε τρόπο.
Από τη στιγμή που μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής κουλτούρας, πρέπει να μείνουμε εκεί. Αν δε λυθεί αυτό το πρόβλημα τότε δε θα μπορέσουμε να αγγίξουμε τις δυνατότητες αυτής της χώρας, αναφορικά με την επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μιας δεξαμενής σκέψης που θα διαμορφώνει πρόσωπα που θα φέρουν την πεμπτουσία του διεπιστημονικού και εξωστρεφούς Ελληνικού πνεύματος - πολιτισμού, (τρόπος της του παντός διοικήσεως) είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η σύγκλιση ήπιας και σκληρής ισχύος και η αναζήτηση τρόπων που συνυπάρχουν αρμονικά θα δώσουν στην Ελλάδα την ευκαιρία να ελπίζει κινούμενη σε ρεαλιστικά πλαίσια και με γνώμονα το πώς είναι σήμερα δομημένος ο κόσμος.
Το κενό που αφήνει η έλλειψη ενός Ελληνιστικού ιδρύματος με βάση του τον Ελληνικό Πολιτισμό που θα αποτελέσει γέφυρα μεταξύ της τεράστιας επιρροής των όσων συνοδεύουν τον συνειρμό «Ελληνισμός» με την προώθηση των Ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή μας και στο παγκόσμιο περιβάλλον, οφείλει να καλυφθεί άμεσα.
